Ik begon voor het eerst aan Malachite van Trish Burr tijdens een reis door Vietnam. Het voelde als een fijn reismaatje – klein, draagbaar en rustgevend na lange dagen onderweg. Maar zoals je je kunt voorstellen, brengt borduren onderweg ook zo zijn risico’s met zich mee. Het werkje raakte wat gehavend: vlekjes, kreukels en de algemene rommeligheid die ontstaat als je zonder borduurring werkt en steeds in beweging bent.

Malachite te kiezen is een van de needlepainting-patronen van Trish Burr – een gedetailleerde studie in levendige tinten blauw, geel-oker en verschillende groentonen. Het wordt geborduurd met lange en korte steken om de kleuren vloeiend in elkaar over te laten lopen. Het project maakt gebruik van een mix van splijtgaren en zijdegarens, waaronder de prachtig gladde Au Ver à Soie -zijde. Ik had die nog niet eerder gebruikt, maar ze werden al snel een favoriet – hun glans, textuur en de manier waarop ze door de stof glijden gaven iets echt bijzonders aan de borduurervaring.

Begin 2025 besloot ik Malachite een echte tweede kans te geven. Dit keer gebruikte ik een degelijke borduurring, nam de tijd, en beschermde het werk zorgvuldig met lagen zijdepapier tijdens het borduren. Het verschil was enorm – niet alleen in het resultaat, maar ook in hoe het voelde om eraan te werken. Langzamer, met meer focus, en veel bevredigender.

Soms is opnieuw beginnen precies wat een werk nodig heeft — en misschien ook wat de borduurster zelf nodig heeft.