Ik arriveerde bij mijn tweede appliqué-les redelijk goed voorbereid. Mijn huiswerk was om mijn ontwerp op de ondergrondstof te rijgen en te beginnen met het uitproberen van opvultechnieken. Ook had ik verschillende manieren getest om organza op de ondergrondstof aan te brengen. Zoals meestal bij proefjes waren er genoeg fouten, maar ook die heerlijke kleine aha-momenten die alles de moeite waard maken.

Organza-proefjes voor de doorns

De doorns in mijn ontwerp zitten helemaal achterin het beeld, dus die moesten als eerste worden aangebracht. Ik koos voor organza omdat het zo’n tere, transparante uitstraling geeft. Eerst moest ik echter uitvinden hoe ik die ingewikkelde spiraalvormen kon uitsnijden zonder de stof te slopen.

Ik testte drie methoden:

• Papieren sjablonen – priegelwerk, rommelig, en de organza rafelde al voordat ik kon beginnen met stikken.
• Freezer paper – slim idee (het hecht tijdelijk met de strijkbout), maar de randen bleven rafelig.
• Wonderweb (Vliesofix) – de duidelijke winnaar: strakke randen, makkelijk te knippen en de vorm bleef mooi.

De eerste twee gaven geen bruikbare resultaten. Organza is niet bepaald stevig en in combinatie met stekelige spiralen werd het snel onhandelbaar. Maar Wonderweb deed zijn naam eer aan. Het was stevig genoeg om nauwkeurig te knippen, plakkerig genoeg om de vorm te houden en eenmaal op de ondergrond aangebracht bleef de mooie, doorschijnende kwaliteit zichtbaar.

Eén belangrijke les: laat de strijkbout nooit te lang op met Wonderweb verstevigde organza staan. De organza verdwijnt dan… rechtstreeks naar de onderkant van je strijkijzer. Ik heb die dag veel geleerd over het schoonmaken van strijkijzers.

De organza vaststikken

Hoewel Wonderweb de doorns goed op hun plek hield, wilde ik geen risico nemen dat de randen later los zouden komen. Daarom probeerde ik verschillende manieren om de organza onopvallend vast te stikken. Het doel: extra zekerheid zonder het lichte karakter van de stof te verzwaren.

Na wat uitproberen vond ik een methode die prachtig werkte. In de les heb ik de doorns aangebracht en ik was oprecht blij met het resultaat. Soms betalen die rommelige proefuren zich echt uit.

Mijn eerste gevecht met vilt

Met de organza geregeld ging ik verder met vulling – te beginnen met vilt. En meteen liep ik tegen het eerste struikelblok aan: hoe knip je vilt netjes?

Welke schaar ik ook gebruikte, de rand werd gekarteld en ongelijk. Snijden gaf uiteindelijk de meest verticale, nette rand, maar ik bleef achter met een lange lijst vragen en voelde me nog niet klaar om het echt in mijn werk te gebruiken.

Trapunto: opgezet en opgevuld

Daarna kwam Trapunto – een heel nieuw avontuur. Je omrandt de vorm met rijgsteken, knipt vervolgens heel voorzichtig aan de achterkant in de stof, vult de ruimte met vulmateriaal en sluit de knip weer.

Het idee om in mijn ondergrond te knippen deed me even slikken, maar het resultaat was het waard: een heerlijk bol, zacht verhoogd effect dat echt diepte geeft. De hoogte is duidelijk zichtbaar en liet me vulling met andere ogen bekijken.

Een les in volgorde

Net toen ik wanhopig werd van het vilt, kwam er in de les een kleine opluchting. Ik had de werkvolgorde verkeerd begrepen. Ik dacht dat vulling vroeg moest worden aangebracht, maar nee: eerst komen alle platte stoffen die direct op de ondergrond liggen (zonder vulling). Pas daarna volgen de vormen met vulling.

Dat vroeg om een mentale reset. In plaats van me nu druk te maken over vulling, is mijn huiswerk om verschillende manieren van het aanbrengen van platte stoffen te blijven testen.

De kat en de Turkey Rug Stitch

Een ander huiswerkonderdeel was de kat in mijn ontwerp. Ik wil hem maken met de Turkey rug stitch (ook wel Turkse knoop of Ghiordes-knoop). Ik had al wat proefjes gedaan, maar het liep niet helemaal zoals gepland.

Dat kleine harige stukje blauw? Dat moest de arm van de kat worden (degene die het theekopje vasthoudt). Maar de ‘vacht’ van de knoopsteek kwam buiten de ontwerplijn te liggen en zo werd hij nogal… gezettelijk. Omdat mijn lijnen al de buitenrand van zijn vacht volgden, duwde al die extra floof hem voorbij het bedoelde formaat.

Mijn idee was om hem iets binnen de ontwerplijnen te stikken zodat de vacht vanzelf tot aan de lijn zou opbollen. Mijn docent was niet helemaal overtuigd. Ze legde uit dat dit waarschijnlijk niet werkt omdat we ook met “stitch and stuff” technieken gaan werken.

Ze liet snel een voorbeeldje zien; ik denk dat ik de kern snap, maar ik heb zeker oefening nodig voordat ik deze kat goed kan vormen. Voor nu blijft de uitdaging: hoe voorkom ik dat mijn appliquékat nog dikker wordt?

What’Wat nu

So, my homework for next time:

• De vulling voorlopig loslaten.
• Verschillende manieren van stof aanbrengen blijven testen.
• De Turkey rug stitch voor de kat blijven oefenen.

Als appliqué me tot nu toe iets heeft geleerd, dan is het dat fouten net zo waardevol zijn als de nette resultaten – vaak zorgen juist zij voor de echte aha-momenten.